Het waargebeurde verhaal achter de Dallas Buyers Club: ontmoet de echte Ron Woodruff (2023)

VandaagDallas Buyers Clubis een grote Hollywood-film met Matthew McConaughey in de hoofdrol als een elektricien uit Texas en rodeo-habitué die zichzelf transformeert in een importeur en distributeur van experimentele aids-medicatie nadat hij hiv heeft opgelopen.

Maar het begon als een simpele daad van journalistiek.

In de zomer van 1992,Bill Minutaglio, een verslaggever voor deDallas ochtendnieuws, stuitte op een artikel over AIDS-patiënten in steden in het hele land die hun middelen bundelden en lokale ondernemers betaalden om hen te voorzien van medicijnen die nog niet waren goedgekeurd door de FDA. Minutaglio spoorde uiteindelijk Ron Woodroof op, het pezige, besnorde, grofgebekte hoofd van de inkopersclub van Dallas, en overtuigde Woodroof om hem alles over zijn heldendaden te vertellen.

Er was bijvoorbeeld die keer dat Woodroof speciale luchtschokbrekers op de achterkant van zijn Lincoln Continental installeerde om het gewicht te dragen van de duizenden pillen die hij van plan was de grens met Mexico over te sluipen, waarna de schokbrekers instortten terwijl hij werd ondervraagd bij het controlepunt. Of de keer dat hij een Japanse biochemische arbeider omkocht met $ 500 en een paar rondjes drank in ruil voor de naam van een arts met fiscale problemen die hem misschien enkele tientallen flacons interferon zou geven. Of die keer dat hij de interferon door de douane smokkelde in een rokende koffer vol droogijs.

Dit alles maakte het uiteindelijk tot Minutaglio's functie voor deOchtend Nieuws’ Zondagsblad. Het heette "Tijd kopen', en het was het eerste echte profiel van Ron Woodroof dat iemand ooit had gemaakt.

Kort nadat het verhaal van Minutaglio verscheen, reed scenarioschrijver Craig Borten naar Dallas en praatte drie dagen met Woodroof. Uit hun gesprekken maakte hij een scenario dat uiteindelijk werd, alsDe Los Angeles Timeszei onlangs: "het spul van de legende”- een 20-jarig verhaal van “de gedoemde toewijding van supersterren als Brad Pitt en Ryan Gosling, de verspilde interesse van filmmakers zo divers als Marc Forster en Dennis Hopper, talloze wankele financiële regelingen, twee studio’s met koudwatervrees, een schrijver die zo gekweld wordt door afwijzing dat hij in een verslaving terechtkwam, een reddingsoperatie door mannen in de beslist niet-glamoureuze handel in kunstmest in Texas, en de uiteindelijke redding van de film door een acteur die jarenlang vooral bekend stond om zijn halfnaakte bongo-drummen.

Ondertussen zette Minutaglio zijn carrière voort en schreef er boeken overGeorge W. Bushen deJFK-moordterwijl hij journalistiek doceerde aan de Universiteit van Texas in Austin.

Dat is waar The Daily Beast hem vorige week vond toen we belden om te praten over het ware verhaal achter de film - de echte Ron Woodruff.

"Ik ben blij dat ze de film hebben gemaakt", vertelde Minutaglio ons. “Ik bewonderde Ron. Ik ben niet bang om het nu te zeggen. Hij wilde gewoon wat langer leven, en dat wilde hij ook voor andere mensen. Van daaruit heeft hij een bedrijf opgericht. Het hield hem een ​​tijdje op de been. Het hield hem energiek. Hij was een fascinerend figuur in de Amerikaanse geschiedenis.”

Fragmenten uit ons gesprek:

DE DAGELIJKSE ZIJNAST:Hoe heb je Ron Woodroof leren kennen?

BILL MINUUT SNIJDEN:Er was één keer melding gemaakt van Ron in mijn oude krant, deDallas ochtendnieuws, maar wat echt mijn interesse wekte, was lezen in deDorps stemof een ander alternatief weekblad over Buyers Clubs. In het artikel stond dat de groep in Dallas een nationale reputatie had: ze stonden bekend als risicovoller en agressiever. Ik was altijd op zoek naar verhalen in Dallas die een soort nationale of zelfs internationale betekenis hadden, en ik dacht dat dit er een van zou kunnen zijn. Dus knipte ik het verhaal eruit en begon wat te bellen.

En het was heel gemakkelijk om Ron Woodroof te vinden. Hij was niet ondergedoken. Hij was niet ondergronds. Mensen in de aids-gemeenschap zeiden simpelweg: "Oh, de Dallas Buyers Club, zo bereik je ze."

Ik belde hem, nam contact met hem op en hij nodigde me uit op zijn kantoor. Wat voor mij nogal verrassend was. Ik wist niet wat ik kon verwachten. Ik dacht dat het verborgen zou zijn, in het bos, of een soort achterkamertje.

Dit is een man die drugs over de grens smokkelt.

Eerlijk gezegd, ja. Hij was een smokkelaar. Er is geen ander woord voor. Ik dacht dat hij een outlaw bandiet zou worden, waar we geheime codes en handdrukken zouden moeten hebben voordat we elkaar konden ontmoeten.

Maar in feite lag het kantoor van de Dallas Buyers Club net buiten het centrum van Dallas, ongeveer een kwart mijl van de wolkenkrabbers. Het was op Swiss, een van de mooiste, oudste, premium blokken in de stad. Als hij zich verstopte, was hij duidelijk zichtbaar. En daar ontmoette ik Ron.

Wat was je eerste indruk van hem?

Ik kwam waarschijnlijk gewapend met wat je als verslaggever niet mag doen: vooroordelen. Ik dacht dat hij mysterieus zou zijn. Dat hij eruit zou gaan zien als een lid van een motorbende. Een smokkelaar. Hoe een smokkelaar er ook uitziet.

Maar ik ontmoette een man in een pak. Dat was het eerste dat me van de wijs bracht. Hij had een mooi wit overhemd aan en een stropdas. Misschien had hij zelfs manchetknopen. Hij was zorgvuldig verzorgd. Hij had een dikke, gezonde snor. Ik weet nog dat ik dacht dat het eruitzag als een overblijfsel uit de discotijd.

Kortom, hij was niet de outlaw gangsterpiraat die ik dacht te zien - heimelijk en eerlijk gezegd eng.

Ben je daar als journalist door teleurgesteld? Dat hij niet kleurrijker leek.

Nee nee. Ik begon eigenlijk de mogelijkheden in het verhaal te zien. Het was contra-intuïtief. Hij was niet het stereotype. Mensen vertelden me dat de Dallas Buyers Club echt agressief was en dat ze echt betrokken waren bij drugssmokkel, en toch is hier een man die eruitziet als een CPA. En dat maakt het interessanter. Ik herinner me dat ik dacht: 'Dit is precies het soort verhaal waar ik van hou, omdat het zo onwaarschijnlijk is. Het is je gemiddelde buurman, maar hij gaat er echt helemaal voor. Een gewoon mens raakt verstrikt in iets buitengewoons.”

Al heel vroeg vertelde Ron me dat hij dit deed om in leven te blijven. En zoals veel mensen, is dat een verhaal waar ik van hou: iemand die de gelegenheid aangrijpt en zich heel anders gedraagt ​​omdat ze worden geconfronteerd met een ongelooflijke donderslag in hun leven.

Het goede nieuws was dat Ron niet al te gewoon bleek te zijn, wat zowel in je verhaal als in de nieuwe film naar voren komt. Hij was een ongelooflijk levendig personage.

[Lacht] Toen hij zijn mond opendeed en begon te praten, vloekte hij als vier matrozen in plaats van één. Heel blauw. Heel zout. Ik herinner me dat hij uit zijn stoel sprong en door de kamer marcheerde en met zijn hand op tafel sloeg. Ik dacht dat hij echt ongefilterd was.

Maar waar hij over schreeuwde en vloekte, was de regering, en het tempo van goedkeuring, en hoe de FDA niet besefte hoe wanhopig mensen zoals hij waren. Pas later besefte ik dat hij stervende was. Ik was met een man die over een paar weken dood zou zijn. Mijn verhaal kwam uit in augustus 1992. Ron stierf eind september of begin oktober.

Heeft hij laten merken dat hij zo dicht bij het einde was?

Nee, hij was erg levendig, en erg intens, en erg opgerold. Maar echt heel boos. Het was voelbaar. Bijna veeleisende antwoorden daar. Er is een soort gevloek dat lijkt op scherts in een bar, maar met Ron zou het escaleren. Hij was niet brutaal omwille van "zie mijn persoonlijkheid, ik ben een stoere man." Hij was gewoon echt gefrustreerd – over de wereld, over de regering die zijn toegang tot de medicijnen waarvan hij dacht dat ze hem in leven konden houden, blokkeerde. Hij was wanhopig - misschien omdat hij wist dat de klok tikte.

Ron had me verteld dat hij commercieel elektricien was geweest in Dallas. In het begin van de jaren 80 schoot Dallas als een raket omhoog. De grap was dat de nationale vogel van Dallas de kraanvogel was, met alle gebouwen die overal omhoog gingen. Mensen kwamen vanuit het hele land naar binnen, bedrijven verhuisden daarheen, een enorme ontwikkeling. En hier is Ron. Hij vertelde me dat hij het gevoel had dat hij werd overlapt door al deze omstandigheden in Dallas - dat het een go-go-stad was, maar hij werd buitengesloten. En toen ontdekte hij dat hij aids had, en hij nam de noodlottige beslissing om deze medicijnen te gaan halen.

Wat was je volgende stap?

Om te proberen enkele van zijn verhalen te verifiëren, omdat ze zo buitengewoon waren. Ik ging naar zijn auto kijken omdat hij het er vaak over had om naar Mexico te gaan. Smokkelen was toen een stuk makkelijker. Dit was lang voor 9/11.

Ron was aanvankelijk op zijn hoede voor mij. Maar hij werd al snel volledig ongefilterd. Als ik eraan terugdenk, heb ik zoiets van: 'Was dat gewoon zoals hij was? Waarom was hij zo open?”

Toen ik je verhaal las, dacht ik hetzelfde. Ron pleegde misdaden - en vertelde er vervolgens alles over aan een verslaggever.

Ik denk dat het was dat hij stervende was. Iemand die zelfmedicatie gaat gebruiken, die drankjes en chemicaliën gaat mengen om in leven te blijven, zal zijn medische toestand goed onder controle hebben. Hij had kunnen weten dat hij bijna aan het einde was.

Dus hij was open tegen jou omdat hij uitkeek naar zijn nalatenschap?

Ik denk dat Ron zoiets had van: 'Wat maakt het uit. Ik ga deze verhalen niet vasthouden tot ik sterf.” Ik denk dat hij net zei: 'Ik ga dood. Er is geen reden voor mij om te filteren. Het kan me geen reet schelen wie van deze dingen af ​​weet.” dat weet ik niet. Hij zei niet. Maar ik zag hem dat denken. “Waarom moet ik deze kaarten dicht bij mijn vest houden? Daar is geen tijd meer voor.”

Wat is er met de Buyers Club gebeurd?

Ik weet het niet. Jij gaat verder. Ik moet me voorstellen dat de lucht er een beetje uit werd gelaten toen Ron stierf. Hij was zo'n persoonlijkheid en zo'n risiconemer dat het moeilijk voor te stellen is dat iemand zijn plaats zou innemen.

Dacht je dat Ron homofoob was?

Ik weet het niet. In mijn gesprekken met hem kan ik me niet herinneren dat hij woede toonde of pejoratieve opmerkingen maakte over homomannen en -vrouwen. Hij was een zakenman die klanten nodig had - om zijn reizen te financieren, zijn vermommingen te kopen, mensen af ​​te betalen, benzine in zijn Lincoln te houden en zichzelf in leven te houden. Hij was niet langer elektricien. Er kwam nergens anders geld vandaan. En ik kan me moeilijk voorstellen dat hij zijn klanten zou kleineren als ze homo zouden zijn.

De film had een ingewikkeld pad door Hollywood. Heb je het nieuws door de jaren heen gevolgd?

Ik had geruchten over een film gehoord, maar er werd nooit contact met me opgenomen. En een paar weken geleden zat ik te kijkenZwaartekrachtmet mijn zoon en opeens stond daar de aanhanger voorDallas Buyers Club. Mijn mond viel open. Ik dacht: "Nou, ik denk dat die geruchten echt waren."

Deed Matthew McConaughey je denken aan Ron?

Ik veronderstel dat als je iemand uit Texas gevangen neemt, je niet verkeerd zult gaan met iemand als Matthew McConaughey. Als Tommy Lee Jones niet beschikbaar is, ga dan met McConaughey mee. [Lacht] McConaughey speelt erg goed Texanen. Hij maakt deel uit van deze wereld.

Ik was niet 24/7 bij Ron, week in, week uit. Hij zei niet dat hij bevriend was geraakt met een travestiet, of dat hij een rodeosporter was. Hij vertelde me dat hij een vriendin had, en ik vroeg herhaaldelijk of ik haar mocht interviewen voor het verhaal en meer te weten wilde komen over wat haar rol zou kunnen zijn - haar noodlottige reis. Maar hij stuurde me nooit naar haar toe.

Hij was een beetje op zijn hoede voor sommige dingen in zijn persoonlijke leven, dingen waar ik meer over wilde weten. Als je mijn verhaal leest, staat er niet veel in over zijn opvoeding of zelfs maar hoe hij ziek werd. Dat komt omdat hij het me niet zou vertellen. Het was niet vanwege een gebrek aan proberen. “Hoe komt een elektricien hierin terecht? Waar kwam Ron vandaan?” Hij zou het niet zeggen. Ik weet niet waarom dat was.

Dus je moet naar de film gaan, toch?

[Lacht] Ik moet de film zien.