De controverse achter de schermen van de Dallas Buyers Club (2023)

Terwijl ik aan het inpakken was voor een vlucht naar Noorwegen voor het Bergen International Film Festival in oktober 2012, kreeg ik een e-mail van een Hollywood-talentenbureau:

Hoi Peter,

We casten een film genaamd Dallas Buyers Club over het verhaal van Ron Woodroof met Matthew McConaughey als Ron. De regisseur, Jean-Marc Vallée, was diep ontroerd door de documentaire How to Survive a Plague en vroeg ons contact met je op te nemen omdat hij geïnteresseerd is in jou voor een rol in de film.

Mijn eerste gedachte wasHoe cool is dat?Ik had al jaren over het filmproject gehoord, omdat verschillende acteurs en regisseurs eraan gehecht waren, maar het kwam nooit echt tot stand. Ik kende het waargebeurde verhaal van Ron Woodroof, de oprichter van de kopersclub in Dallas. Ik kende Woodroof niet persoonlijk, maar een van mijn beste vrienden, Derek Hodel, was de oprichter en uitvoerend directeur van de kopersclub van New York City en had Woodroof vaak ontmoet.

Voordat ik aan boord van mijn vlucht naar Oslo ging, opende ik het script en zocht ik snel naar scènes met IAN en MICHAEL, de rollen waarvoor ik in aanmerking kwam. De twee personages werden beschreven als "een conservatief homostel van in de veertig", en ze hadden twee scènes met Ron Woodroof. Ian heeft aids en Michael probeert wanhopig experimentele behandelingen te vinden om het leven van zijn partner te redden.

In de eerste scène zijn ze in het kantoor van Ron bij de kopersclub, in de hoop Ian als klant aan te melden, luisterend naar Rons pitch voor nieuwe leden. In de tweede scène bieden ze Ron een leeg huis aan nadat de FDA de eerste kantoorruimte van de club heeft gesloten. Michael heeft in totaal zes regels. Ian moet er gewoon ziek en bezorgd uitzien.

Dat de persoon met aids niet in staat leek te zijn om voor zichzelf te spreken, had mijn eerste rode vlag moeten zijn, maar het enige waar ik aan kon denken was hoe cool het zou zijn om twee scènes in New Orleans op te nemen met Matthew McConaughey.

Ik wilde het hele script lezen voordat ik de e-mail beantwoordde, maar Bergen monopoliseerde mijn aandacht een week lang. Eindelijk, op de vlucht naar huis, begon ik de zeer voor Matthew-McConaughey gemaakte opening te lezen: een rodeo-hengst heeft seks met twee vrouwen terwijl ze coke snuift voordat ze op een stier rijdt.

Wel, dat is vreemd.Ik dacht dat Woodroof homo was. Mijn vriend Derek dacht zeker van wel. Maar het was waar dat hij er niet uit was. Zijn vrienden hadden gezegd dat hij de lokale pers had verteld dat hij hiv had opgelopen door het injecteren van drugs, denkendDathad veel minder stigma dan homoseks, althans in Texas.

Maar terwijl ik verder las, duurde het niet lang voordat mijn kaak in mijn schoot lag. Ik wist dat de echte Woodroof het antiretrovirale medicijn AZT al vroeg had geprobeerd en - zoals velen, waaronder ikzelf - ermee moest stoppen vanwege de bloedarmoede die het veroorzaakte. Hij sloot zich aan bij de AZT-is-gif-menigte, maar werd de grootste kopersclubleverancier van het land van bootleg ddC, de al even giftige zusterdrug van AZT. Logica was niet een van zijn sterkste punten.

Het script was voorspelbaar gevuld met AZT-bashing, maar er was een hele verhaallijn bovenop toegevoegd die niets te maken had met het eigenlijke verhaal van Woodroof. Ron heeft een sexy dokter en potentiële liefdesbelang, Eve Saks, de rol opgepikt door Jennifer Garner kort voordat de opnames begonnen. Pagina 59:

INT. DALLAS HERDENKINGSZIEKENHUIS — GANG — NACHT

Eve loopt door de gang, midden in gesprek met Dr. Sevard:

VOORAVOND

Dr. Peter Duesberg - de moleculaire
bioloog - hij zegt dat HIV onschadelijk is
passagiersvirus.

Dr. SEVARD

Gebaseerd op wat?

VOORAVOND

Ik ga niet met je in discussie over hiv.

VOORAVOND

(houdt een dossier voor)

Ron Woodroof heeft een laag aantal T-cellen maar
verder is hij zo gezond als een os...

Voor niet-ingewijden: Peter Duesberg, hoogleraar moleculaire en celbiologie aan de University of California, Berkeley, was de grondlegger van een van de meest dodelijke complottheorieën in de geschiedenis. In 1987 beweerde hij dat hiv een onschadelijk virus was dat geen aids veroorzaakt. Het vermogen van de theorie om valse hoop te bieden aan degenen die hiv-positief testten, hielp bij de geboorte van wat al snel een ongelooflijk gevaarlijke beweging werd: aids-ontkenning. Er werden allerlei kwakzalver-ondersteunende theorieën aangedragen om de stijgende sterfgevallen als gevolg van aids te verklaren, waaronder dat de medicijnen om het te behandelen, zoals AZT, verantwoordelijk waren.

Een paar journalisten probeerden naam te maken door aids-ontkenning te promoten. Er werden websites gelanceerd. En een gekke miljonair financierde een gelikte documentaire die beweerde de wetenschappelijke fraude rond het 'ongevaarlijke virus' hiv aan het licht te brengen.

Maar het meest woedende van alles was dat de Zuid-Afrikaanse president Thabo Mbeki een ontkenner werd en antivirale middelen uit zijn land hield van 2000 tot 2005, totdat uiteindelijk het Hooggerechtshof tussenbeide kwam. Naar schatting 340.000 levens gingen verloren en 35.000 baby's raakten besmet vanwege Mbeki's ontkenning.

En nu was hier een script waarin Duesberg, de oprichtende gek van de ontkenners, een held buiten het scherm was. Erger nog, Woodroof wordt een ontkenner en overtuigt vervolgens zijn dokter om er ook een te worden. Dr. Eve haalt onmiddellijk al haar patiënten in het Dallas Memorial Hospital van AZT, omdat ze ervan overtuigd raakt dat het medicijn zelf haar aids-patiënten doodt. Het gaat beter met haar patiënten nadat ze ze van AZT heeft gered. Wat Woodroof ook ziek maakt, een experimenteel medicijn genaamd peptide T lijkt te helpen. Het helpt zelfs zijn zieke vader met zijn Alzheimer!

Een andere Hollywood-toevoeging aan het verhaal van Woodroof zorgde voor meer vreemde wendingen: Rayon, de fictieve zakenpartner van Ron die uiteindelijk gespeeld zou worden door Jared Leto, wordt in het originele script beschreven als "een travestiet van begin dertig", en fungeert als een constante uitdaging voor Rons alomtegenwoordige homofobie - een karaktereigenschap die, volgens de meeste verhalen, de echte Woodruff nooit vertoonde.

INT. DALLAS BUYERS CLUB APPARTEMENT — WOONKAMER — NACHT

Muziek speelt. Rayon, extreem ziek, houdt een fles vast
POPPERS, ziet hoe Sunny door de kamer danst tussen de
gestapelde verhuisdozen. Rayon begint te hoesten in een
zakdoek, trekt hem weg, hij zit onder het BLOED. Zonnig
stopt met dansen.

Een pagina later is Rayon dood. De scène bevat een groot hondenfluitje voor de AIDS-ontkenningsbeweging. Een van de vroegste aanvullende theorieën was dat homoseksuele mannen stierven aan aids omdat ons immuunsysteem niet alle partydrugs aankon die we gebruikten, inclusief poppers. Om dit punt duidelijk te maken, een andere scène laat Ron een pamflet oppakken van een literatuurtafel tijdens een voornamelijk homoseksuele gemeenschapsbijeenkomst over aids die zegt: "POPPERS-STUDIE: MOGELIJKE OORZAAK VAN AIDS."

Tegen het einde van het script rijdt McConaughey weer op stieren, gelukkiger en gezonder, en heeft hij de homogemeenschap in Dallas in staat gesteld langer te leven door het advies van de FDA te negeren en alternatieve therapieën te gebruiken. Dit wordt gevolgd door twee laatste titelkaarten:

Ronald Woodroof overleed op 12 september 1992, zes jaar
nadat bij hem het hiv-virus was vastgesteld.

Fluconazol en Peptide T zijn nu F.D.A. goedgekeurd.

Nog meer hondenfluitjes. Al vroeg in het script krijgt Ron direct na zijn diagnose te horen dat hij nog maar zes maanden te leven heeft. Op de titelkaart is hij niet overleden aan aids; in plaats daarvan heeft hij zes jaar overleefd na een misleidende diagnose. Oh, en na meerdere onderzoeken bleek peptide T een waardeloos medicijn te zijn dat nooit ergens voor was goedgekeurd.

Het script was een horrorshow voor aids-activisme. We hadden de afgelopen jaren redelijk goed werk geleverd door de impact van aids-ontkenning uit te bannen, vooral na wat er in Zuid-Afrika gebeurde. Elke keer als de gelikte documentaire van de ontkenners aan het programma van een filmfestival werd toegevoegd, bestookten we de organisatoren met pro-wetenschappelijke hoe-zou-dat-je-vragen. Ze zouden het elke keer uit het programma halen. Als het script dat ik zojuist had gelezen in de bioscopen zou komen met een lijst van A-lijststerren, zou de ontkenning van aids herboren worden. En daardoor zouden mensen onnodig overlijden.

Ik kwam op 21 oktober terug uit Noorwegen. De volgende dag waren er verhalen uit Hollywood die meldden dat Matthew McConaughey al dertig pond was afgevallen om de rol te spelen. Het filmen zou op maandag 12 november beginnen, precies drie weken later.

Ik e-mailde professor John Moore, een viroloog aan de Cornell University en medeoprichter van de groep AIDSTruth, een collectief van wetenschappers en activisten die actief de ontkenning van aids bestreden met waarheid en wetenschap. Hij zette onmiddellijk anderen in de groep in CC, waaronder Nathan Geffen, een Zuid-Afrikaanse activist die jarenlang tegen Mbeki en de ontkenners had gevochten; Gregg Gonsalves, die promoveerde aan Yale; en Richard Jefferys, directeur van het Basic Science Project bij TAG. Richard was aangeklaagd door een ontkenner wegens smaad en behaalde een klinkende overwinning tegen de aanklager in de rechtbank.

AIDSTruth deelde mijn alarm over het script. Ik vroeg of we onze zorgen openbaar moesten maken als een manier om druk uit te oefenen op het creatieve team van de film, maar ze raadden dit af. Ze hadden op de harde manier geleerd dat het bestrijden van ontkenners in de pers vaak averechts werkte. Samenzweringsbewegingen gedijen op alle openbare vermeldingen, inclusief vernietigende. Zolang hun theorie wordt genoemd, zal er altijd één persoon op de duizend zijn die geïntrigeerd raakt en de theorie googelt. Alle pers, ook slechte pers, helpt een samenzweringsbeweging groeien.

John Moore stelde een alternatieve strategie voor. “We hebben drie weken om mee te werken, en je hebt een gesprek met de directeur. Laten we proberen ze te pushen om het script te repareren, 'vertelde hij me. “We moeten uitzoeken hoe de ontkenning eraan is toegevoegd. Was het gewoon wat onschuldig Googlen door een van de scenarioschrijvers, of is er een volslagen ontkenner binnen hun creatieve team?”

We wilden erachter komen. Ik moest een haak lokken om snel de aandacht van de regisseur te trekken. Het enige dat ik op dat moment had, was de e-mail van het talentenbureau, dus ik stuurde ze een kort antwoord:

Ik heb deze week het script gelezen. Ik ken het verhaal van Ron Woodroof vrij goed, en er zijn enkele belangrijke rode draden in dit script die niets met Ron te maken hadden en die de woede van de aids-gemeenschap zouden wekken – activisten, onderzoekers, noem maar op. Ik ben meer dan bereid om Jean-Marc en de schrijvers te helpen de belangrijkste problemen op te lossen om een ​​enorme terugslag op de weg te voorkomen.

Door de problemen niet te beschrijven, zou de e-mail hopelijk tot een onderzoekende dialoog leiden.

Het werkte als een tierelier. Vijf minuten later ging mijn telefoon. Het was Jean-Marc Vallée.

Vallée was een Frans-Canadese regisseur die een paar goed beoordeelde arthouse-films had gemaakt, en ik zou snel ontdekken dat zijn kennis over hiv/aids extreem basaal was - wat je zou verwachten van de gemiddelde progressieve heteroman van buiten New York City of San Francisco om te weten, wat niet veel is.

Na enkele zeer vriendelijke woorden over mijn activisme zoals gedocumenteerd inHoe een plaag te overleven, vroeg hij me naar de problemen in het script. Ik probeerde de geschiedenis van aids-ontkenning uit te leggen, wat inhield dat ik ook nogal wat van de algemene aids-geschiedenis moest beschrijven. Zonder deze grotere kennis van de crisis zou het hem tijd kosten om te begrijpen hoe ernstig de scriptproblemen waren.

Gelukkig maakte hij meteen duidelijk dat hij het goed wilde doen. "Ik wil dat deze film mooi is, en ik wil dat het waar is", bleef hij zeggen. Maar ik kon zien dat de meeste van zijn kennis over aids afkomstig was van het script zelf, waarvan hij dacht dat het het echte verhaal van Woodroof was. Hij stelde meteen voor om een ​​telefonische vergadering te houden met mij, hem en de twee scenarioschrijvers, Craig Borten en Melisa Wallack.

Richard Jefferys hielp me om iedereen die bij de film betrokken was woedend te googlen, maar we hadden heel weinig informatie over de scenarioschrijvers gevonden. Beiden waren blijkbaar in L.A. gevestigd en in de veertig. Borten had geen eerdere credits voor scenarioschrijven. Wallack had één eerder scenarioproject, nadat hij had geschreven en mede-geregisseerdMaak kennis met Bill, een film uit 2007 met Aaron Eckhart in de hoofdrol.

Vallée was al in New Orleans en woonde in een gehuurd appartement terwijl hij mogelijke locaties verkende voor het opnemen van de film. Hij stelde een Skype-gesprek voor later die avond voor. Borten was toen niet beschikbaar, dus belden we met Vallée, mij en Wallack.

Na vriendelijke introducties en aardigheden begon ik opnieuw AIDS Denialism 101 uit te leggen, beginnend met Duesberg en eindigend met Mbeki. Ik wees erop dat Ron Woodroof geen ontkenner was. Na te zijn gevraagd naar de toxiciteit van AZT, werd Woodroof in 1992 geciteerdDallas ochtendnieuwsartikel waarin staat: "Ik zie niet in hoe iets giftiger kan zijn dan HIV zelf."

Ze lieten me tien of vijftien minuten ronddwalen met slechts een of twee vragen van Vallée. Ik had geen idee wat Wallack van deze geschiedenis maakte, maar toen ze eindelijk doorhad, werd alles in een oogwenk duidelijk.

'Nou,' zei ze, 'ik kan niet geloven dat je kleinerende dingen zegt over een genie als Peter Duesberg.'

DING-DING-DING!Mijn ogen werden groot. Mijn neusvleugels puilden uit. Onze ontkenner had zich net onthuld. Binnen enkele seconden waren we tegen elkaar aan het schreeuwen. "Je kunt niet serieus zijn," schreeuwde ik op een gegeven moment.

"Ik heb Duesberg ontmoet en geïnterviewd, samen met andere experts die het met hem eens zijn", schreeuwde ze terug. “Hun verhaal is enorm belangrijk om te vertellen!”

Onze schreeuwwedstrijd escaleerde nog verder. Vallée keek verbijsterd en begreep niet helemaal wat er aan de hand was.

En toen kwamen de AIDS-goden tussenbeide: het Skype-gesprek viel stil. Vallée belde me meteen terug op zijn gsm. In zijn appartement was de stroom uitgevallen. Hij bood aan om drieweggesprekken op zijn mobiele telefoon te gebruiken om Wallack weer aan de praat te krijgen.

"Nee, nee, nee," antwoordde ik, "ik hoef nooit meer met haar te praten. Jean-Marc, Melisa is een aids-ontkenner en ze voegde ontkenning toe aan je script, ook al maakte het nooit deel uit van het geweldige leven van Ron Woodroof. Het nummer één medicijn dat zijn kopersclub verspreidde, was bootleg ddC, een medicijn dat sterk lijkt op AZT. Vraag Melisa waarom haar script ddC niet vermeldt. Ik zal je vertellen waarom: omdat het haar ontkennende verhaallijn zou vernietigen.

Ik kon zien dat hij op dit punt een beetje bevroren was, niet genoeg wetend om hoe dan ook een oordeel te vellen.

"Jean-Marc, ik weet dat dit veel is om in je op te nemen, maar wat je vervolgens doet, kan deze film maken of breken", vervolgde ik. 'Ik smeek u om alle meningen die u in de komende vierentwintig uur kunt tegenkomen, aan te kaarten - zoek anderen die de vroege AIDS-jaren hebben meegemaakt en de geschiedenis ervan kennen. Zoek enkele artsen of experts. Neem contact op met enkele nationale aidsgroepen. Als je een waarheidsgetrouwe film wilt, heb je één taak voor je. Vertrouw mij of Melisa niet alleen, want een van ons heeft gelijk en de ander is gek, en je moet uitzoeken naar wie van ons je moet luisteren.

Ik kon zien dat zijn bubbel over dit project nog vrij klein was, en ik rekende op de diep gevoelde ervaring van Hollywood met aids. Het zou waarschijnlijk maar een paar telefoontjes kosten voordat hij advies zou krijgen dat me steunde.

Hij stemde ermee in om de volgende dag wat telefoontjes te plegen.

Het werkte. Vallée belde met John Moore, mij en zijn andere scenarioschrijver, Craig Borten. Wallack was buitenspel gezet.

We hadden nu veertien dagen tot het filmen begon. Meerdere telefoontjes en e-mails volgden. Borten leek bereid om de meeste verwijzingen naar Duesberg te verwijderen, maar hij begon zich steeds meer zorgen te maken over de invloed die dit had op zijn anti-FDA, anti-farmaceutische verhaal. Het grootste deel van de ontkenning was ingebakken in het personage van Jennifer Garner, dat bij elke bewerking steeds kleiner werd.

Op 8 november, nog maar vier dagen voordat het filmen begon, e-mailde ik Vallée en Borten een sterk geannoteerde pdf van hun meest recente script, met een overzicht van dertig specifieke regels of scènes die nog moesten worden gecorrigeerd, waaronder een resterende vermelding van Duesberg. Ik kon niet geloven dat dingen als de poppersscène nog steeds in het script stonden en erover loslieten in de e-mail:

Het thema van de poppers werd ontkracht toen het virus werd ontdekt. Je leidende homoseksuele personage rondhangen met een vriend, gewoon poppers snuiven en dan met spoed naar het ziekenhuis worden gebracht waar hij sterft, is een aanstootgevende scène. Om te beginnen is dat niet hoe homo's poppers gebruikten. Als je erop staat dat je enige homoseksuele hoofdpersonage een verwijfde drugsgebruiker in travestie blijft wiens leven uit de hand loopt - en het enige personage dat sterft in de film - wat dacht je dan van een lijntje coke in die scène? "Rayon" is nog steeds een triest cliché (Vito Russo zou zich omdraaien in zijn graf), maar het publiek zal zich in ieder geval niet afvragen of poppers hem hebben vermoord.

Een paar uur later kregen we een telefoontje. Vallée uitte zijn ergernis dat ik mensen van amfAR op mijn e-mail had gezet.Missie volbracht, dacht ik, omdat ik had gehoopt dat het hem nog meer onder druk zou zetten om toe te geven aan de dertig resterende nummers. Borten leek resistent tegen verdere veranderingen, dus belde ik Vallée apart voor een laatste oproep.

'Wat je erin zagHoe een plaag te overlevenwas een verhaal van goed versus kwaad, helden versus schurken. Het verhaal dat je niet hebt gezien, is de decennialange strijd tussen aids-activisten en aids-ontkenners, een ander verhaal van helden tegen schurken,' zei ik. “Als je film zelfs maar verwijst naar ontkenningstheorieën, zullen ze de personages van Matthew McConaughey en Jennifer Garner gebruiken als voer voor hun leugens. Elke aids-activist in het land zal uw film veroordelen. Hoe goed je het acteren van McConaughey ook goed regisseert, niemand wordt genomineerd voor een Oscar.

Vallée vertelde me dat hij alle resterende problemen zou oplossen en me een definitief script zou sturen. Hij vroeg me opnieuw om mee te doen aan het project als IAN of MICHAEL. Hij bood zelfs een productiekrediet aan. Ik heb beleefd geweigerd.

Hij heeft me nooit het definitieve script gestuurd. Ik vermoed dat hij schrok, bang was dat ik nooit tevreden zou zijn, en hij wilde niet dat ik iets had om mee te nemen naar een mediakanaal. Maar hij verzekerde me dat in een laatste e-mailDallas Buyers Clubzou "een prachtige film zijn die geen ontkenning ondersteunt."

Er verschenen foto's en video's van een uitgemergelde McConaughey op de setToegang tot Hollywooden andere tv-programma's. Nadat het filmen was ingepakt en er maanden voorbij gingen, bleef ik in het ongewisse over wat het uiteindelijke product bevatte. In april maakten persberichten bekend dat Focus Features de distributierechten had gekocht. De film zou in september in wereldpremière gaan op het Toronto International Film Festival, kort daarna gevolgd door een bioscooprelease.

En toen, in juni, kwamen de AIDS-goden weer tussenbeide. Een vriend van mij van de ACT UP-dagen, Mark Aurigemma, die nu PR-counseling deed voor UNAIDS en verschillende aids-conferenties, stuurde me een e-mail waarin stond dat Focus Features contact met hem had opgenomen. Ze wilden hem inhuren om de relaties met de gemeenschap te beheren voor de uitrol vanDallas Buyers Club.

"Kun je Focus vragen of ik het mag zien?" Ik heb gevraagd. Op 7 augustus ging ik zitten voor een privévertoning van de film met John Moore en Rowena Johnston, onderzoeksdirecteur van amfAR, in een anders lege filmzaal met vijftig zitplaatsen in het centrum van New York. Vallée hoorde pas de dag ervoor van onze screening, maar vroeg ons hem onmiddellijk daarna te bellen. We hielden van wat we zagen. Bijna al mijn dertig scriptklachten waren verholpen, op twee uitzonderingen na. Op die verdomde laatste titelkaart stond nog steeds: "Ron Woodroof stierf op 12 september 1992, zeven jaar nadat bij hem het hiv-virus was vastgesteld." Maar hij stierf aan aids, en het ontwijken van die drie waarheidsgetrouwe woorden was een belediging voor alle families en vrienden en geliefden van degenen die deze waarheid bekend wilden maken toen ze stierven.

Vallée stemde ermee in om het te veranderen en te zeggen: "Ron Woodroof stierf aan aids op 12 september 1992, zeven jaar nadat bij hem de diagnose hiv was gesteld."

Maar zoals de film er toen voor stond, had het net zo goed een gigantisch reclamebord kunnen zijn waarop stond: "AZT is GIF." Toch werd AZT nog steeds door zwangere vrouwen over de hele wereld gebruikt om de overdracht van hiv op hun baby's te blokkeren. Als de film slechts één van deze vrouwen zou overtuigen om van deze preventieve therapie af te zien, zou het er één te veel zijn.

Ik vroeg Vallée of we een laatste titelkaart konden toevoegen die sprak over het latere nut van AZT. Dit zou ook het extra effect hebben dat het een inenting van één zin zou worden tegen elke ontkenner die de film als propaganda hoopt te gebruiken.

Vallée zei dat hij er een titelkaart van vier tot vijf seconden in kon persen, wat zich vertaalde in ongeveer vijftien woorden.

De laatste film eindigt nu met de woorden: "Een lagere dosis AZT werd op grote schaal gebruikt in latere medicijncombinaties die miljoenen levens hebben gered."

Dallas Buyers Clubopengesteld voor zeer sterke recensies. Al snel volgden zes Oscar-nominaties, waaronder één voor Beste Film. McConaughey en Leto kregen allebei knikken. (Tegen de tijd dat de opnames begonnen, was Leto's personage veranderd van een man in travestie in een transvrouw; dat de transgemeenschap waarschijnlijk niet nog een mannelijke cisgender-acteur nodig had die deze rol speelde, is een andere discussie.) Vallée werd genomineerd voor zijn montage . En tot mijn grote ongeloof werden Craig Borten en Melisa Wallack genomineerd voor Best Original Screenplay.

Net voordat de Oscarkiezers hun definitieve stembriefjes invulden, moest ik nog een laatste keer tussenbeide komen. Borten en Wallack hadden een podcast gemaakt genaamdDe Q&A met Jeff Goldsmith. Wallack had haar meest homofobe ontkenningstheorie aangeboden aan hun verbijsterde gastheer nadat ze was gevraagd naar enig onderzoek dat was gedaan om de fysieke tekenen van aids weer te geven:

Melisa Wallack:Het onderzoek dat we hebben gedaan naar de - het wordt Kaposi-sarcoom genoemd, wanneer je de laesies op je gezicht krijgt. . . ehm. . . die mannen kregen door poppers in nachtclubs te gebruiken.

Goudsmid:Kregen ze letsels van poppers?

Wallack:Nou, ze stopten poppers door de ventilatiesystemen, dus het is giftig, en het ging elke dag in hun lichaam.

Goudsmid:Dat is een intensief onderzoek. Ik heb nog nooit gehoord van poppers die door de ventilatiesystemen gaan. Wauw.

Wallack:Ja, ze stopten ze letterlijk in alle nachtclubs. Ze zouden ze er gewoon in dumpen, zodat elke persoon daar de hele nacht ze inademde.

Ik stuurde een boze e-mail naar Wallack, waarin ik iedereen die ik kon in cc zette, inclusief het senior personeel van Focus Features:

Uw opmerkingen tijdens het onderstaande interview over poppers en KS zijn feitelijk onjuist en zeer beledigend. Dit is klassieke AIDS Denialism claptrap en komt uit hun canon van diep homofobe theorieën rond HIV/AIDS (namelijk dat homomannen stierven vanwege al ons recreatief drugsgebruik, inclusief poppers, en niet vanwege HIV). Er is geen verband tussen AIDS en poppers of KS en poppers. Poppers werden nooit in de ventilatoren van dansclubs geplaatst. Dit is gewoon gekke praat. Je schendt de herinneringen aan honderdduizenden homoseksuele mannen die stierven aan aids met een KS-diagnose.

Ik ben er vrij zeker van dat Focus haar snel in bedwang heeft gehouden, want daarna heb ik geen interviews met haar meer kunnen vinden.

McConaughey en Leto wonnen hun Oscars, net als het make-up- en haarstylingteam van de film. De waarheid wordt verteld, hun KS-laesies leken echt.

Maar Jean-Marc Vallée verdient alle eer. Ik heb de man door de hel en terug gestuurd, maar hij hield zich aan de belofte die hij me ooit had gemaild: dat hij in al zijn films probeert 'de mensheid te vangen en de schoonheid erachter te onthullen'.

Aangepast vanNever Silent: ACT UP and My Life in Activism door Peter Staley, gepubliceerd door Chicago Review Press.

Alle producten staan ​​opVanity beurszijn onafhankelijk geselecteerd door onze redactie. Wanneer u echter iets koopt via onze winkellinks, kunnen we een aangesloten commissie verdienen.

Meer geweldige verhalen van Vanity beurs

— Hoofdartikel: Regina King Isin haar element
— Zelfs op film,Beste Evan HansenKan niet reparerenhet belangrijkste probleem van de musical
—Dochterwensen van Linda TrippHaar moeder was in de buurt om te zienAfzetting: Amerikaans misdaadverhaal
- Unlucky Star: de briefing,Bombastisch leven van Rudolph Valentino
—Winnaars Emmy's 2021:Bekijk hier de volledige lijst
—LuLaRich's Derryl aanLuLaRoe uitschakelenen het boycotten van Kelly Clarkson
— Waar Michaela Coel mee deedIk kan je vernietigenIsGroter dan de Emmy's
—Liefde is een misdaad:Binnenin een van de wildste schandalen van Hollywood
—Duin raakt verdwaaldin de ruimte
— Uit het archief:Het maken van Ghostbusters
- Schrijf je in voor denieuwsbrief "HWD Daily".voor onmisbare verslaggeving over de branche en awards, plus een speciale wekelijkse editie van "Awards Insider".